Saturday, June 30, 2007

Βιβλιοπαρουσίαση πεζογραφίας - "Οντισιόν" της Ελένης Στασινού


Ο Μπάμπης Δερμιτζάκης παρουσιάζει στο Λέξημα, στην κατηγορία της πεζογραφίας, το έργο της Ελένης Στασινού "Οντισιόν" από τις εκδόσεις Εμπειρία Εκδοτική.
Διαβάστε ένα απόσπασμα:


Μυθιστόρημα χαρακτηρίζει το τελευταίο έργο της η Ελένη Στασινού, αν και στην πραγματικότητα είναι ένα σπονδυλωτό έργο, με αυτοτελείς νουβέλες, που στο τέλος ενώνονται με μια έξυπνη επινόηση. Το κόλπο το έχουν εφαρμόσει και άλλοι, μια και σήμερα το μυθιστόρημα είναι αυτό που πουλάει, αλλά με μια τεχνική συγκόλλησης εντελώς τεχνητή. Η τεχνική όμως της Στασινού είναι ιδιαίτερα έξυπνη, δένοντας οργανικά τις νουβέλες της με την κεντρική θεματική της, που είναι μια στάση ζωής φεμινιστική και αγωνιστική.
Μια φιλόδοξη επαρχιωτοπούλα, χωρίς πολύ μυαλό αλλά με μεγάλη ομορφιά και με ακόμη μεγαλύτερες φιλοδοξίες, ξανθιά κατά το γνωστό στερεότυπο, είναι η πρώτη της ηρωίδα, που έρχεται στην Αθήνα να κάνει την τύχη της. Η αφηγηματική αναμονή είναι ότι ο daddy που θα την παραλάβει με ωτοστόπ είναι σωματέμπορος. Στην πραγματικότητα είναι ένας businessmas του χώρου του modeling, διεφθαρμένος όπως θέλει το άλλο στερεότυπο τα άτομα της υψηλής κοινωνίας. Δεν είναι αυτός που θα την εκμεταλλευτεί, αλλά αυτή, που θα προσπαθήσει να τον «τυλίξει». Ο έρωτας όμως με το γιο του θα αποβεί μοιραίος.
Στη δεύτερη νουβέλα της πρωταγωνιστούν δυο γυναίκες, παρόλο που η αφήγηση εστιάζει στην μία. Εδώ έχουμε πραγματικά μια ιστορία σωματεμπορίας. Η Λένα μόλις που καταφέρνει να το σκάσει από τα χέρια του σωματέμπορου. Η φίλη της όμως, χωρίς να διδαχθεί από το πάθημά της, θα πέσει στα ίδια κυκλώματα. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι ενώ το στόρι είναι το τυπικό μιας ηθικολογίας, η Στασινού το ανατρέπει. Δεν καταδικάζει καθόλου τη δεύτερη ηρωίδα της, και φυσικά ούτε την πρώτη. Αυτό που προσπαθεί να αναδείξει, περισσότερο ή λιγότερο πετυχημένα, είναι ότι ο έρωτας αξίζει οποιοδήποτε τίμημα, ακόμη κι αν το αντικείμενο του έρωτα είναι λάθος πρόσωπο. Η φίλη της της λέει χαρακτηριστικά, μετά την αποκάλυψη ότι ο αγαπημένος της ήταν μαστρωπός:
«Τα 'φτυσες, ε; Ομολόγησε. Δεν περίμενες κάτι τέτοιο… Ε λοιπόν, χίλιες φορές από τότε σε μακάρισα. Αχ, ρε Λένα τυχερή, είπα. Κάτι τέτοιο θα ένιωσε κι η κυρά Λένη της Τροίας κι ανοίχτηκε τέτοιος πόλεμος. Μ' όλη μου την ψυχή, Λένα, λαχτάρησα ένα τέτοιον έρωτα. Να με τυφλώσει. Να με συνεπάρει. Να με διαλύσει. Γιατί, Λένα, μεταξύ μας, ξέρεις τι πιστεύω; Πως αν δεν εξευτελιστείς, αν δεν κατακερματιστείς για κάτι που πιστεύεις, δεν έχεις τη δυνατότητα να ξαναφτιαχτείς ωραιότερος, αρτιότερος, σοφότερος. Η ταπείνωση είναι που σε αναβαθμίζει» (σελ. 144).
Περιέργως στην τρίτη νουβέλα η Στασινού εστιάζει στον ήρωα. Παντρεμένος με μια κατά 25 χρόνια μικρότερή του, θα ερωτευτεί μια συνομήλική του, τη Χριστίνα. Αυτή θα αντισταθεί, καθώς είναι πια παραιτημένη από τη ζωή αφού ένας σεισμός της κατέστρεψε δυο φορές τα όνειρά της, την πρώτη σκοτώνοντας τον αγαπημένο της και τη δεύτερη καταστρέφοντας το σπίτι που έφτιαξε με το υστέρημα μιας ζωής.
Η Ιρίνα, στην τελευταία νουβέλα, είναι η αντιστροφή της πρώτης ηρωίδας.
(απόσπασμα)


Για να διαβάσετε ολόκληρη την παρουσίαση κάντε κλικ εδώ

Saturday, June 23, 2007

Βιβλιοπαρουσίαση Πεζογραφίας - "Ρότα περ Όστρια" της Καδιώς Κολύμβα


Η Στέλλα Κοντογιάννη παρουσιάζει στο Λέξημα, στην κατηγορία της Πεζογραφίας, το ιστορικό μυθιστόρημα "" της Καδιώς Κολύμβα από τις εκδόσεις Αρμός, σελ. 490.
Διαβάστε ένα απόσπασμα:



Βασισμένο σε αληθινά ιστορικά γεγονότα το βιβλίο με τίτλο «Ρότα περ Όστρια» επιχειρεί να δώσει με ζωντανό μυθιστορηματικό λόγο την εσωτερική πάλη ενός απεσταλμένου του Βατικανού στο Αιγαίο, ο οποίος αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας μια δύσκολη αποστολή.
Το μυθιστόρημα αυτό είναι ιδιαίτερα δυνατό. Η πλοκή είναι σφιχτοδεμένη, τα πρόσωπα μοιάζουν να ζωντανεύουν και οι χαρακτήρες είναι σαφώς διαμορφωμένοι.
Στα μέσα του 16ου αιώνα ο Άνσελμος, ένας απεσταλμένος της Δυτικής Καθολικής Εκκλησίας, φτάνει σε ένα νησί του Αιγαίου με σκοπό να διεκδικήσει από τους Ορθοδόξους τα δικαιώματα χρήσης μιας εκκλησίας. Σε μια εποχή που οι συνθήκες της καθημερινότητας ήταν ιδιαίτερα δύσκολες και οι επιδρομές συχνές καταφέρνει να εισχωρήσει βαθιά στην τοπική κοινωνία, να ζήσει από κοντά αυτές τις δυσκολίες και τελικά να αμφισβητήσει το σκοπό της παρουσίας του εκεί. Η εικόνα της εποχής εκείνης, όπως ζωντανεύει μέσα από τα κείμενα των περιηγητών της εποχής εκείνης και τα ημερολόγια των απεσταλμένων της Δυτικής Εκκλησίας, γίνεται το σκηνικό του μυθιστορήματος.
Στη διάρκεια του 16ου αιώνα τα νησιά του Αιγαίου δοκιμάστηκαν από τις επιδρομές του Χαϊρεδήν Μπαρμπαρόσσα και ήταν η εποχή που διεκδίκησαν προνόμια από την Υψηλή Πύλη (Σουλτάνο). Αυτή η εποχή φαντάζει σε μας αινιγματική, σκοτεινή, παράξενη κι απρόσιτη. Δύσκολα συγγραφείς καταπιάνονται με αυτή την εποχή αλλά τελικά φαίνεται πως μπορεί να παρέχει εξαιρετικές ιδέες. Ο ρόλος των αρχόντων της τοπικής κοινωνίας και της εκκλησίας δίνεται με τρόπο κριτικό, με έμφαση στις μεταξύ τους αντιθέσεις στη νομή της εξουσίας. Από την άλλη μεριά οι χωρικοί, φτωχοί, αμόρφωτοι και εξαθλιωμένοι, είχαν ένα αγνό κι απλό τρόπο να δέχονται τον ξένο, μα και επηρεάζονταν από τις πιέσεις. Ο φανατισμός και η άγνοια τους έστρεφαν ενάντια στον εισβολέα.
Η προσπάθεια ενός ανθρώπου αναθρεμμένου με το Αναγεννησιακό πνεύμα των βιβλιοθηκών της Βενετίας με τη σκληρή ζωή σε μια γωνιά της Ελλάδας γίνεται αναμέτρηση με τον ίδιο του τον εαυτό.


Για να διαβάσετε ολόκληρη την παρουσίαση κάντε κλικ εδώ

Monday, June 18, 2007

Βιβλιοπαρουσίαση πεζογραφίας - "Λευκό χαμόγελο σε μαύρο φόντο" - Ζέιντι Σμιθ


Ο φίλος μας Πάτροκλος Χ"αλεξάνδρου, γνωστός και από το λογοτεχνικό του στέκι Peri-grafis ξεσκονίζει τη βιβλιοθήκη του και παρουσιάζει κάθε μήνα στο Λέξημα, ένα βιβλίο της επιλογής του, που άντεξε στο χρόνο.

Διαβάστε ένα απόσπασμα από την παρουσίαση του Ιουνίου:

Τίτλος: Λευκό χαμόγελο σε μαύρο φόντο
Συγγραφέας: Ζέιντι Σμιθ
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Α΄ Ελληνική έκδοση: 2001,
Μετάφραση: Ρένα Χατχούτ
Σελίδες: 541
Τίτλος πρωτοτύπου: White Teeth



Τούτη τη φορά λέω να ξεκινήσω κάπως διαφορετικά... Έτσι σα παραμύθι...

Ας υποθέσουμε λοιπόν πως ένα ζευγάρι απ' τη Τζαμάικα, έρχεται να εγκατασταθεί στη Βρετανία. Ποιοι λόγοι θα τους έκαμαν να πάρουν αυτή την απόφαση; Πολλοί και διάφοροι. Κυρίως πιστεύω, η αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης, μιας καλύτερης ζωής. Στο μεταξύ όσο αναζητούσαν αυτή τη τύχη σκεφτήκανε πως θα ‘τανε καλό να κάνουν ένα παιδάκι, ένα κοριτσάκι για την ακρίβεια. Το κοριτσάκι αυτό όταν μεγάλωσε, γνωρίστηκε συμπτωματικά, κάτω από εντελώς τυχαίες συνθήκες, μ' έναν άντρα βρετανό κι επίσης κάτω από περίεργες συνθήκες, παντρευτήκανε και κάνανε κι αυτοί ένα κοριτσάκι. Πριν φτάσουμε στο κοριτσάκι όμως, ας σκεφτούμε παρακαλώ πολύ, τί βρήκαν αυτοί οι μετανάστες στη νέα τους πατρίδα; Τί κερδίσανε και τι χάσανε, τι ξεχάσανε και τι βιώσανε; Πώς έγινε η ζωή τους και πώς, μες από τις ανθρώπινες κι επαγγελματικές σχέσεις που συνάψανε, καταφέρανε να πορευτούνε στο βίο τους; Τι αντιμετωπίσανε κι ως ποιο βαθμό αλλοτριώθηκαν ή επιδράσανε στον περίγυρό τους.

Το κοριτσάκι αυτό λοιπόν μεγαλώνοντας, κατάφερε να μπει στο πανεπιστήμιο και στο πρώτο κιόλας έτος, όχι μόνο κατάφερε να συντάξει ένα προσχέδιο ενός μυθιστορήματος, με αλήθειες και φανταστικά κομμάτια, αλλά και να το μοσχοπουλήσει σε κάποιον εκδοτικό οίκο. Έπειτα από λίγα χρόνια κατάφερε να το φέρει σε πέρας και να το κάμει ένα best-seller που λίγο αργότερα κατάφερε να της αποφέρει ευρεία αναγνώριση και πρόσφατα, μια πολύ μεγάλη βράβευση! Μέχρι εδώ έχουμε τη παραμυθική πραγματικότητα κι ένα βιβλίο.


Για να διαβάσετε ολόκληρη την παρουσίαση κάντε κλικ εδώ

Monday, June 11, 2007

Βιβλιοπαρουσίαση πεζογραφίας - "Ιερή παγίδα" - Λέια Βιτάλη


Η κυρία Ελένη Γκίκα διάβασε το παρακάτω κείμενο στην παρουσίαση του βιβλίου "Ιερή Παγίδα" της Λείας Βιτάλη από τις εκδόσεις Πατάκη, στο Βυζαντινό Μουσείο και είχε την ευγενή καλοσύνη να το παραχωρήσει και στο Λέξημα.

ΘΕΡΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΝΟΘΕΙΑΣ ΜΑΣ

Για τους ήρωες της Λείας Βιτάλη στην «Ιερή Παγίδα».

«Το παρελθόν είναι κατ' ανάγκην ατελές, κατ' ανάγκην ανασυγκροτημένο, επινοημένο εκ νέου. Συλλέγουμε απ' αυτό μόνο τις αλήθειες του σήμερα. Αν το παρόν μας είναι το παιδί του παρελθόντος, το παρελθόν μας είναι το παιδί του παρόντος. Και το μέλλον θα είναι ο θεριστής της νοθείας μας».
Μααλούφ άκρως… ψυχαναλυτικός και πικρός (και δανεικός, μου τον χάρισε πρόσφατα ένας φίλος με τον οποίο ανταλλάσσουμε φράσεις) και η κυρία Λεία Βιτάλη λόγω ιδιοσυγκρασίας της αλλά και ειδικών σπουδών τα συλλαμβάνει όλα αυτά σε κάθε της ιστορία. Ακόμα και όταν αφορά την Ιστορία. Με γιώτα κεφαλαίο που εν πολλοίς και για πολλούς θεωρείται δεδομένη.

Αλλά όπως η μια παρεισφρύει στην άλλη και η Ιστορία η κεφαλαίο έρχεται και θερίζει και καθορίζει τις μικρές ιστορίες- ζωές, έτσι κι εμείς έχουμε κόψει και ράψει στα μέτρα μας την Ιστορία.
Κι η Λεία έρχεται ως συνήθως και επιχειρεί μια μικρή ανατροπή, ή μάλλον μια ανατροπή πολύ μεγάλη.
Διότι όπως θα πει σε μια κουβέντα μας ιδιωτική που σύντομα θα δημοσιοποιηθεί «ο ξεριζωμός κληροδοτείται».
Και σας διαβάσω τα λόγια της ακριβώς:
«Υπάρχει κάποια στιγμή στη ζωή του συγγραφέα που νιώθει ότι θέλει να φύγει από τα στενά όρια του εαυτού του. Να εκπληρώσει, ας υποθέσουμε, ένα χρέος προς τους άλλους. Να μιλήσει, αν θέλετε, για τα κοινά. Γι' αυτά που ταλανίζουν τον άνθρωπο σ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας του. Ο πόλεμος, η ήττα, ο φόβος, η εκμετάλλευση των αδύναμων από τους ισχυρούς, η αλαζονεία της εξουσίας - είτε πολιτικής είτε εκκλησιαστικής- είναι θέματα που καίνε δίπλα μας. Ηθελα να μιλήσω γι' αυτά. Η Αλωση της Κωνσταντινούπολης τα εμπεριέχει όλα. Και κάτι παραπάνω. Την αλλαγή του ρου της ιστορίας στα Βαλκάνια. Μας αφορά και σαν ανθρώπους αλλά και σαν κατοίκους της περιοχής. Όπως καταλάβατε τη χρησιμοποίησα ασύστολα για να μιλήσω για όλα αυτά που καίνε. Και όχι μόνον γι' αυτά. Επειδή κατάγομαι από την Κωνσταντινούπολη είχα ακόμη έναν λόγο. Τον ξεριζωμό! Που σφραγίζει εφόρου ζωής αυτούς που τον ένιωσαν στο κορμί και την ψυχή τους και- να σας πω και κάτι που ανακάλυψα- κληροδοτείται. Ο ξεριζωμός κληροδοτείται. Είναι απίστευτο. Αλλά συμβαίνει».

Και επειδή μετά τον κύριο Ζήρα και τον κύριο Νικολούδη θα ήταν αφέλεια να συνεχίσω για το βιβλίο- έτσι ή αλλιώς είναι αφέλεια και θράσος το ότι τόλμησα να καθίσω ανάμεσά τους- αλλά μου αρέσουν οι μικροί, προσωπικοί, ξεριζωμοί, θα σταθώ για λίγο σ' αυτούς.
Διότι αυτοί οι μικροί ξεριζωμοί και στην κυρία Βιτάλη αρέσουν.
(απόσπασμα)

Για να διαβάσετε ολόκληρη τη βιβλιοπαρουσίαση κάντε κλικ εδώ

Saturday, June 2, 2007

Βιβλιοπαρουσίαση Πεζογραφίας: Δυτικά του Νείλου


Ο Μπάμπης Δερμιτζάκης παρουσιάζει στο Λέξημα και στην ενότητα
Πεζογραφία το βιβλίο της Πέρσας Κουμούτση από τις εκδόσεις "Ψυχογιός", "Δυτικά του Νείλου"
Διαβάστε ένα απόσπασμα:


Πριν λίγες μέρες διάβασα το βιβλίο «Η πόλη του έρωτα και της φωτιάς» του Γιουσούφ Ιντρίς, και αμέσως μετά γνώρισα τη μεταφράστριά του την Πέρσα Κουμούτση, σ' αυτή την ωραία παρέα της Άγκυρας, όπου μαζευόμαστε κάθε Σάββατο. Καθώς είμαι συγκριτολόγος από ιδιοσυγκρασία, όπως με χαρακτήρισε ο καθηγητής της συγκριτικής γραμματολογίας Steven Tφtφsy de Zepetnek, βρίσκω σαν πιο πρόσφορο τρόπο να παρουσιάσω το τελευταίο της βιβλίο «Δυτικά του Νείλου» συγκρίνοντάς το με το βιβλίο του Ιντρίς. Πιστεύω ότι συγκρίνοντας βρίσκεις περισσότερα πράγματα, και μια και έτυχε η συγκυρία...
Το βιβλίο της Πέρσας θα μπορούσε να έχει τον τίτλο που είχε το βιβλίο του Ιντρίς στα αραβικά: Ερωτική Ιστορία. Γιατί είναι κυριολεκτικά μια ερωτική ιστορία, ενώ το έργο του Ιντρίς είναι κατά το ήμισυ ερωτικό και κατά το άλλο ήμισυ επαναστατικό.
Η Πέρσα βαφτίζει το βιβλίο της από το χώρο όπου λαμβάνει χώρα η μυθοπλασία της: Δυτικά του Νείλου, κάπου στο Κάιρο. Με ανάλογο τρόπο ξαναβαφτίζει ο Ψυχογιός το βιβλίο του Ιντρίς: Η πόλη του έρωτα και της φωτιάς, που είναι το Κάιρο. Είναι σημαντικό να ορισθεί ο χωρικός προσδιορισμός στο παρακείμενο του βιβλίου (αν και στο βιβλίο του Ιντρίς αυτό θα μπορούσε να γίνει ως υπότιτλος) για έναν αναγνώστη που ζει σε μια άλλη χώρα, και κυρίως για το βιβλίο της Πέρσας. Δεν πρέπει να εκπλαγεί ο έλληνας αναγνώστης βλέποντας ένα μυθιστόρημα μιας ελληνίδας να έχει υπόθεση που διαδραματίζεται σε άλλη χώρα.
Η Πέρσα είναι γυναίκα ελληνίδα, που μεγάλωσε όμως και σπούδασε στην Αίγυπτο. Ο Ιντρίς είναι άντρας αιγύπτιος. Η υπόθεση των έργων τους τοποθετείται το 1952, τη χρονιά που συνέβησαν κοσμοϊστορικά γεγονότα για την Αίγυπτο. Αποτυχημένη εξέγερση του αιγυπτιακού λαού ενάντια στην αγγλοκρατία, που κατέληξε όμως στην εκθρόνιση του βασιλιά και στην ανάληψη της εξουσίας από τον Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ.
Ο Ιντρίς γράφει φορτισμένος από τα γεγονότα, το 1956. Η Πέρσα γράφει το 2006. Στο τέλος του βιβλίου της η ιστορία εκτείνεται σε δυο ακόμη χρόνους: το 1956, τη χρονιά της εθνικοποίησης της διώρυγας του Σουέζ και τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο, και σε ένα πρόσφατο χρόνο, που μένει απροσδιόριστος χρονολογικά.
Η αφηγηματική άνεση και των δυο είναι εκπληκτική. Οι ερωτικές σκηνές είναι ασύλληπτης ομορφιάς.
(απόσπασμα)

Για να διαβάσετε ολόκληρη την παρουσίαση κάντε κλικ εδώ

Friday, June 1, 2007